Tuesday 1 October 2013

Encik Kutub Utara 10




Bahagian 10


            “Macam mana kaki Nuha boleh bengkak ni?” Soal Mak Engku sambil membelek bahagian atas tapak kaki kananku yang sudah bertukar warna biru dan mula membengkak.

            “Nuha terlepas bekas penyiram air tadi. Elok je bekas tu landing atas kaki Nuha.” Jawabku sambil memerhatikan Mak Engku yang sedang membuka peti first aid.

            “Nuha buat apa dengan bekas penyiram tu?” Soal Pak Engku.

            “Kak Nuha nak tolong siram pokok mama dekat belakang tu.” Tiba-tiba Tengku Hakimi mencelah. Nasib baik budak ni tak jawab yang aku nak siram pokok serai. Memang percuma jadi bahan ketawa.

            “Lah…rajin sangat Nuha ni pun. Dah tu, macam mana bekas penyiram boleh timpa kaki pulak?” Soal Mak Engku sambil mula menyapu sejenis krim pada kakiku untuk menghilangkan rasa sakit.

            “Ha’ah, kak Nuha. Siap dengar akak menjerit lagi. Kimi ingat abang Ben buat benda tak senonoh dekat kak Nuha tau.” Sampuk Tengku Hakimi.

            “Isy, budak ni!” Mak Engku pantas mencubit lengan anak bongsunya.

            Tengku Fiqrash yang sedari tadi hanya mendiamkan diri dan menjadi pemerhati setia, terus memandang ke arahku. Aku terus memandang ke arah Benyamin pula dan Benyamin cepat-cepat melarikan anak matanya. Hah, elok sangatlah keadaan kami sekarang ini. Dah macam babak drama Sinetron.

            “Time tengah nak siram pokok tu, ada katak tiba-tiba melompat kat bawah kaki. Nuha terkejut, tu yang terlepas watering can tu. Bekas tu pulak memang air kat dalam dia penuh. Memang sedaplah rasa bila jatuh timpa kaki.” Jawabku sambil sempat menjeling ke arah Benyamin.

            Mamat kutub utara itu hanya menayang riak tidak bersahaja. Geram sungguh aku. Nasib baiklah kami di rumah Mak Engku. Kalau tak, aku nak hempuk mamat bertuah ni.

            “Bengkak jugak ni. Mungkin sehari dua baru surut bengkak ni. Sakit lagi tak?” Soal Mak Engku lembut. Saat-saat begini, ingatanku terus melayang pada mummy di Langkawi. Kalaulah mummy ada ketika ini.

            “Sakit sikit je, Mak Engku. Terima kasih banyak-banyak.” Jawabku sambil tersenyum.

            “Kalau esok pun bengkak kaki tu tak surut, Mak Engku rasa Nuha jangan drive pergi office lah. Bahaya jugak tu.” Tambah Mak Engku lagi.

          “Minta Ben hantarkan Nuha pergi office. Rumah dia dengan rumah sewa Nuha tu bukannya jauh sangat pun.” Balas Pak Engku pulak.

            Aku pandang wajah Benyamin sambil menayangkan riak muka tidak rela. Tak hendak aku satu kereta dengan mamat tak berapa nak lurus.

            “Nanti Ben hantarkan Nuha pergi office lah.” Jawab Benyamin tiba-tiba. Aku terus berpaling ke arah Benyamin sambil membuat muka. Budak ni nak kena sekeh ke? Ke tak faham bahasa isyarat? Biji mata aku ni dah nak naik juling bila menghantar isyarat mata dekat dia tadi.

            “Okey lah kalau macam tu.” Balas Mak Engku.

            “Nuha nak minta diri dululah, Mak Engku, Pak Engku. Mesti Mak Engku satu family nak berehat. Lagipun dah lewat malam ni. Terima kasih banyak-banyak sebab sudi jemput Nuha datang ke rumah ni, berkenal-kenalan dengan family Mak Engku.” Balasku sambil tersenyum memandang mereka semua. Okey, bukan semua sebab Tengku Fiqrash tu memang jenis yang tak reti nak senyum.

            “Terima kasih jugak sebab sudi datang ke rumah kami. Mestilah kena berkenal-kenalan. Tak lama lagi kan kita semua nak jadi satu family.” Balas Pak Engku pula.

            “Biar Mak Engku dengan Pak Engku hantarkan Nuha balik. Tak boleh dibiarkan Nuha dengan Ben je. Tak elok. Lagipun, dah lewat malam ni.” Balas Mak Engku pula.

            “Terima kasih, Mak Engku. Minta maaf sebab menyusahkan.” Balasku sambil tersenyum lega.

            “Tak ada yang susahnya, Nuha. Ben, nak tidur sini ke malam ni?” Soal Mak Engku kepada Benyamin.

            “Tidur sinilah, Mak Engku. Nak sembang dengan Fiqrash. Dah lama kitorang tak jumpa.” Jawab Benyamin sambil anak matanya difokuskan kepadaku.

            Aku sudah mengetap bibir. Mentang-mentanglah dah mengaku status, sekarang ni suka pulak nak menyakitkan hati aku.


***********************

            “Cancel je lah niat suci kau nak berkenalan dengan Tengku Fiqrash tu.” Aku terus merebahkan badan di atas katil Afiqah.

            “Hah? Kenapa, kenapa?” Soal Afiqah, kalut.

            “Kau tengok kaki aku ni.” Jawabku sambil menayangkan kaki kanan yang berbalut kepada Afiqah. Afiqah sudah berkerut dahi memandangku.

            “Apa kaitannya kaki kau yang berbalut dengan aku nak berkenalan dengan Tengku Fiqrash?” Soal Afiqah pelik.

            “Apasal pulak takde kaitan? Ada tau tak? Macam ni lah kawan, kau tak prihatin pun dengan keadaan kaki aku ni.” Balasku, sengaja mengusik Afiqah.

            “Yang aku tanya kau time kau baru sampai rumah tadi tu apa? Siapa yang papah kau naik atas ni? Cerita sikit.” Balas Afiqah sampai berpeluk tubuh.

            “Janganlah marah, adik manis. Aku usik je lah.” Aku sudah menayang gigi seperti biasa.

            “By the way, seriously, apa kaitannya kaki kau yang berbalut ni dengan Tengku Fiqrash tu?” Soal Afiqah.

            “Mamat sombong tu pun tak straight.” Jawabku ringkas.

            “Mamat sombong mana pulak ni? Kau ni suka bagi gelaran bukan-bukan dekat orang tau.” Komen Afiqah.

            “Mamat sombong a.k.a Tengku Fiqrash tu lah.” Jawabku.

            “Kau dengar gossip liar mana pulak ni, Nuha? Tengah hari tadi kau merepek yang Ben tu tak straight. La ni kau cakap Tengku Fiqrash pun tak straight. Kau biar betul.”

            “Betullah ni. Dua-dua mamat tu tak straight. Aku tak dengar gossip liar lah.”

            “Dah tu?”

            “Ben sendiri yang mengaku.”

            “Mengaku apa?”

            Aku berjeda ketika dan melepaskan keluhan. Wajah Afiqah yang masih menanti jawapanku kupandang sekilas.

            “Mengaku dekat depan aku yang dia gay. Sebab tu bekas penyiram yang aku pegang tu jatuh sedap timpa kaki aku. Ni yang sampai berbalut ni.”

            Mulut Afiqah secara automatiknya terus ternganga.

            “Kau jangan buat lawak tengah-tengah malam ni.”

            “Ya Allah, betul. Kan aku dah cakap kat kau, Ben tu memang semacam sikit. Dah tuan punya badan sendiri yang mengaku, aku nak cakap apa lagi? Lagipun, memang nampak yang dorang tu suka each other.”

            Aku pandang wajah Afiqah yang jelas tampak terkejut. Dia masih mendiamkan diri.

            “Time aku datang rumah Mak Engku tu pun, memang obvious sangat yang Tengku Fiqrash tu tak suka aku. Jealous mungkin.” Tambahku lagi.

            “Kau macam mana?” Soal Afiqah tiba-tiba.

            “Bersedia je lah kalau tiba-tiba esok Tengku Fiqrash tu datang office cari aku. Hari tu Bella tu dah datang cari aku. Sepupu Ben yang perempuan tu pun datang cari aku jugak. Aku rasalah, annual dinner kita this year, aku boleh dapat award famous staff lah.” Jawabku. Afiqah terus mencubit kuat pahaku.

            “Sakitlah, mak cik! Kau ni, kesianlah sikit dekat aku yang tengah sakit ni.” Aku menggosok-gosok pahaku yang terasa pedih.

            “Aku tanya elok-elok, boleh pulak kau buat loyar buruk kau tu.” Bebel Afiqah.

            “Aku jawab elok-eloklah.” Balasku. Afiqah sudah mula mengeluh.

            “Habis tu, kau dengan Ben macam mana?” Soal Afiqah.

            “Macam tu lah. Dia macam sangat proud bagitahu status tak berapa nak lurus dia tu.” Jawabku.

            “Wedding korang macam mana?” Soal Afiqah.

            Aku hanya mampu mengangkat bahu.

            “Mak Engku dengan Pak Engku tahu ke tak pasal ni?” Soal Afiqah lagi.

            Aku angkat bahu lagi.

            “Apa kau nak buat sekarang ni?” Soal Afiqah lagi.

            Sekali lagi, aku hanya mengangkat bahu. Kepala aku sekarang ni terasa sangat berserabut.

            “Aku tahu apa yang kau patut tahu.” Ujar Afiqah tiba-tiba.

            “Apa?” Soalku pantas.

            “Aku rasa, Allah datangkan kau dalam hidup Benyamin tu untuk guide dia ke arah jalan yang benar. Bawak dia keluar dari dunia dia tu.” Jawab Afiqah serius.

            Aku hanya menunduk memandang lantai.


************************

            “Turun bawah!” Kuat suara Benyamin kedengaran dari corong telefon bimbitku.

            “Nak turun bawah mana pulak ni?” Soalku malas.

Rasa nak tercabut telingaku mendengar mamat kutub utara ini meluahkan rasa tidak puas hatinya kerana aku pergi ke office bersama-sama Afiqah dan bukannya dengan dia. Kata Benyamin,aku mungkir janji. Bila masa pulak aku berjanji? Dia yang pandai-pandai membuat keputusan sendiri.

“Turun dekat lobby ni la. Saya ada dekat lobby office awak ni.” Jawab Benyamin. Kali ini suaranya sudah mengendur sedikit.

“Hah?”

“Tak payah nak hah-hah sangat. Turun sekarang.”

“Tak nak.”

“Tak nak?”

“Saya busy lah.”

“Busy apanya sekarang ni tengah lunch break.”

“Lunch break pun busy jugak.”

“Awak nak turun atau tak ni?”

“Tak.”

“Seriously?”

“Yup.”

“Then, I’ll come up straight to your office.”

“Naiklah. Macamlah dorang nak lepaskan awak naik macam tu je. Kena ada appointment lah.”

“Fine, we’ll see.”

Terus talian diputuskan. Eh, eh dia ni! Aku meletakkan telefon bimbit di atas meja dan menyambung semula kerjaku membaca bahan-bahan rujukan untuk sesi court hearing minggu hadapan. Tiba-tiba aku berasa tidak sedap hati. Mamat tu biar betul. Nanti tak pasal-pasal kecoh pulak office ni. Aku mencapai ganggang telefon yang terletak di sisi meja dan pantas menelefon kak Azzie yang merupakan staf bertugas di kaunter penyambut tetamu.

“Nuha, akak baru je nak call Nuha. Ni, cik abang Nuha dah tunggu dekat depan ni.” Tutur kak Azzie sambil ketawa kecil.

“Cik abang? Nuha mana ada abang, kak.” Jawabku dengan rasa debaran yang semakin kuat. Kak Azzie ketawa lagi.

“Encik Benyamin ada kat depan ni. Dia nak jumpa Nuha. Elok pun Nuha telefon akak, sebab akak ingat nak minta dia masuk terus je jumpa Nuha.”

“Eh, tak apa, kak. Saya keluar sekarang jumpa dia. Thanks, kak Azzie.”

Aku meletakkan ganggang sambil menarik nafas. Memang mamat tu spesies ketegaq plus degil!




“Nak apa? Aku terus menyembur sebaik sahaja memboloskan diri masuk ke dalam kereta milik Benyamin.

“Nak awaklah.” Jawab Benyamin selamba. Dia memandu kereta keluar dari tempat parkir.

Wajahku terus rasa membahang. Ikut suka kepala otak dia yang senget tu je nak buat lawak tengah-tengah hari ni.

“Gurau sikit pun muka dah merah.”

“Gurau? Not funny at all lah.”

“Saya tak sangka yang awak percaya bulat-bulat.”

“Percaya apa pulak ni? Go straight to the point boleh tak?” Aku mengetap bibir menahan geram.
Benyamin terus ketawa. Entah apa yang kelakar sangat sejak tadi.

“Awak betul-betul percaya yang saya dengan Fiqrash gay ke?” Soal Benyamin. Dia memandang wajahku memandangkan lampu isyarat sedang berwarna merah.

“Awak sendiri yang buat pengakuan kan?” Soalku pula.

“Saya ingatkan kalau lawyer ni, kena banyak bertanya untuk dapatkan evidence so that you can prove that your client is not guilty.” Balas Benyamin.

Aku sudah mengerutkan dahi.

“What are you trying to say?” Soalku.

Benyamin tersenyum menyenget.

“Jangan banyak sangat baca tabloid, cik Nuha Damia. Kalau awak betul-betul nak tahu, terus tanya saya. Jangan jump into your own conclusion, or simply believe what other people have said.” Jawab Benyamin.

“Saya tak faham apa satu benda pun yang awak tengah merepek ni, encik Benyamin Ziqri. And, saya tak ada masa nak dengar awak merepek, mengarut macam ni.” Balasku tegas.

“I am straight.” Tutur Benyamin tiba-tiba.

“Hah?”

“Saya bukan gay.”

“Hah?”

“Hah-hah je yang awak reti sebut.”

“Kejap, habis tu yang semalam awak buat pengakuan berani mati tu apa?”

“Saja.”

“Saja?”

“Yup, nak test reaction awak. Well, I have to admit that you have the best reaction. Sampai bengkak kaki.”

Aku sudah melopong sendiri. Mamat kutub utara ni memang nak kena dengan aku.

“Agak-agaknya kalau tinggi awak ni, kena beli kain berapa meter ye?” Soalku tiba-tiba.

“Kenapa tiba-tiba tanya pasal kain ni?”

“Sebab saya nak belikan kain kapan untuk awak. So, kenalah tahu nak kena beli berapa meter.” Jawabku selamba.


Ingatkan Benyamin akan tersentap, tapi mamat ni boleh ketawa lagi. Sabarlah wahai Nuha Damia.